Pojawiliśmy się w życiu psów, początkowo wilków, oswoiliśmy je i nauczyliśmy przywiązania do nas, sami potrzebując od nich najwięcej.
Rozgościliśmy się w ich naturze. Pozwoliliśmy sobie poczuć się jak u siebie.

Zapomnieliśmy, że jesteśmy częścią natury, która przetrwałaby bez nas. Zaczęliśmy więc zmieniać coś, co w swej istocie, nie wymagało zmian. Było dobre i piękne samo w sobie. Poprzez ciągłe branie, podsycane potrzebą posiadania, stworzyliśmy naszym braciom mniejszym inny dom.

Dom, który został zbudowany na krawędziach natury, coraz rzadziej przez nas dostrzeganej.
Wszelkie problemy, jakie człowiek przypisuje psom, mają swe źródło w oderwaniu ich od natury. W naszej mocy pozostaje stworzyć im dom, który możliwie jak najbardziej będzie przypominał ich własny. Zwierzęta nie mają problemów, problemy stworzyli ludzie, zmieniając ich życie i zapominając o ich naturze. Pomóżmy im teraz poczuć się w naszym życiu, jak u siebie w domu, niech się rozgoszczą w naszych sercach. Droga, która wiedzie do ich serc, prowadzi poprzez zrozumienie ich natury i potrzeb. Bez tego stale będziemy się miotać w pragnieniach zmienienia czegoś, sięgając po więcej, ale wcale więcej nie czując. Jeśli odkryjemy swoją chęć wyższości nad wszystkim, wówczas zaakceptujemy swoją jedność ze wszystkim, ta wymaga jedynie doświadczania w miłości.